[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Prawy raz, otwarty, lewy do środka - podawałem Kryskowi. - Długa prosta. Uwaga!
Lewy-prawy! Rów i skok. Uwaga! Odjazd! - na tego typu odzwykach minęło mi następnych
kilka minut.
Potem wróciliśmy na OS Bartąg-Dorotowo.
- Kiedy będziemy jechać koło domu Olbrzyma? - zapytałem Kryska, gdy byliśmy na
dojez
dzie do BartÄ…ga.
- Organizatorzy zlikwidowali ten OS ze względu na wypadki pamiętnego poranka -
odpowiedział Krysek. - Były protesty, ale nikt specjalnie nie awanturował się, bo wiedział, że
rzuciłby na siebie podejrzenia.
Startowaliśmy na skrzyżowaniu obok mostu na A
ynie, gdzie doszło do tragicznego
wypadku. Organizatorzy na kilka minut zatrzymali start rajdowców. Krysek włączył
magnetofon, urządzenie, na które nie zwracałem uwagi.
- Wsłuchaj się w refren i jak ci będzie ciężko, to nuć - powiedział.
To była piosenka Billy Idola pod tytułem  Speed , co oznacza po polsku  szybkość .
Tego nam właśnie było potrzeba.
- Speed... - nucił Krysek. - Jedziemy! - nagle krzyknął i momentalnie adrenalina jak
olbrzymia morska fala weszła do mojego krwioobiegu, a w uszach czułem dudnienie, sam nie
wiedziałem silnika, rytmu piosenki czy własnego serca. Znalazłem się w przedziwnym
amoku, zjednoczony z samochodem. Miałem oszałamiające wrażenie, że każda krawędz
auta
jest mną, niemal namacalnie czułem gałęzie krzaków, o które ocieraliśmy się na zakrętach.
Początkowo trasa prowadziła asfaltem wzdłuż ogromnych zagonów trzcin rosnących
wzdłuż A
yny płynącej równolegle do drogi. W pewnym momencie zjeżdżaliśmy na szuter i
wspinaliśmy się pod łagodne zbocze na polu. Za zjazdem wpadliśmy w las. Odczytywanie
notatek i błyskawiczne konfrontowanie ich z rzeczywistością stawało się łatwiejsze. Szybciej i
szybciej mówiłem, a co jakiś nuciłem sobie refren piosenki. W lesie mieliśmy kilka
trudniejszych zakrętów, ale Krysek ani na moment nie schodził z prędkości poniżej stu
kilometrów na godzinę.
Przed Muchorowem wskoczyliśmy w prawo, na drogę do Gągławek. Olbrzym
opowiadał kiedyś, że tę stację kolejową wybudowano specjalnie dla dygnitarzy epoki PRL-u,
którzy lubili pociągami przyjeżdżać do rządowego ośrodka wypoczynkowego w środku
osławionych łańskich lasów.
- Uwaga, po lewej jezioro - podawałem Kryskowi. - Za domami prawo dwa
zamknięty, prawo dwa, prosta... - mówiłem jak automat, a Krysek tylko cisnął pedał gazu.
Obaj wpadliśmy w szał prędkości: drzewa, ludzie, domki stały się tylko szarozieloną
masą, ścianą krętego tunelu, a jedyne co widziałem, to droga, raz żółta od piasku, raz czarna
od żużlu.
- Koniec! - krzyknąłem i dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że wpadliśmy na koniec
odcinka specjalnego w Dorotowie.
- Tres bien - po francusku pochwaliła mnie Monice.
Jej szept w słuchawce był jak delikatny łopot skrzydeł i zelktryzował mój umysł.
Myślę, że niejeden mężczyzna dla tych słów, wypowiedzianych w ten sposób, straciłby głowę.
Krysek spojrzał na nasz czas. W czasie przejazdu na OS Wymój-Mańki byłem zamyślony
studiując zapiski i starając się przypomnieć sobie tamtą drogę.
- Obudz
się! - Krysek wytrącił mnie z zadumy. - Zasłużyłeś na pochwałę. Mieliśmy
najlepszy czas i awansowaliśmy na szóste.
- To dobrze! - odpowiedziałem.
Krysek znowu włączył magnetofon; widocznie uznał, że muzyka działa na mnie
stymulujÄ…co.
Wystartowaliśmy w dobrym stylu i czułem, że znowu pognamy jak burza. Czułem
każdy wiraż, każdy ruch kierownicy i szaleńczą pracę silnika, amortyzatorów, kół, które
mieliły żwir na drodze. Były chwile, gdy mogłem na sekundę skierować wzrok na las i łąki.
Na mecie OS-u dowiedzieliśmy się, że doganiamy piątego Messera w audi. Brakowało
nam tylko trzech dziesiątych sekundy. Za wsią Mańki zaczynał się przypominający ogromny
napięty łuk odcinek Mańki - Samagowo. Początkowo mieliśmy jechać szutrem do
Tomaszyna, gdzie wjeżdżaliśmy na dziurawy asfalt. Wszystko szło dobrze do Tomaszyna.
- Lewy do środka i odjazd - meldowałem Kryskowi.
Spojrzałem przed siebie. Po drodze mój wzrok zarejestrował, że pędziliśmy prawie
110 kilometrów na godzinę. Na prawej krawędzi łuku wbita w róg domu stała toyota
Shimany. Na miejscu było już pogotowie. Ludzie weszli na trasę rajdu. Przed nami była
murowana ściana stodoły, na prawo widzowie i na lewo widzowie.
Krysek wcisnął pedał hamulca. Pociągnął za dz
wignię hamulca ręcznego i gwałtownie
wrzucił wsteczny bieg, by na krótkim odcinku trzydziestu metrów chociaż trochę zwolnić bieg
auta. Nie mogliśmy skręcić w żadną stronę, bo zabilibyśmy wielu fanów sportów
motorowych. Zaparłem się nogami o wzmocnienia kokpitu. Przed uderzeniem zastanowiło
mnie, dlaczego w słuchawkach słyszę tylko szum...
***
- Krysek miał wypadek! - Olbrzym cisnął zapiekankę do kosza i pociągnął mnie za
rękaw.
Cały czas obserwowałem Jerzego Baturę, który nieustannie rozmawiał z kimś przez
telefon komórkowy. Nagle z zadowoloną minął wyłączył aparat i spoglądając w moją stronę
uśmiechnął się. Widocznie do niego także dotarły smutne wiadomości. Olbrzym ciągnął mnie
do Rosynanta, ale ja szedłem do namiotu organizatorów. Od pana Jerzego albo Barbie
mogliśmy dowiedzieć się o stanie zdrowia ofiar wypadku szybciej, niż gdybyśmy próbowali
przeciskać się samochodem do miejsca wypadku.
Pan Jerzy rozmawiał przez telefon z ludz
mi z biura rajdu, którzy byli na miejscu.
Barbie na nasz widok poderwała się z miejsca.
- Shimana miał wypadek - relacjonowała dziewczyna. - Ktoś nagle wyskoczył przed
jego samochód. Fin zrobił unik, zawadził o słup, odbił się i przez siatkę i ogródek wbił się w
ścianę domu. Przez radio zatrzymywano rajd, ale nikt nie miał kontaktu z Kryskiem, nawet
ich serwis. Z międzyczasów wynikało, że byli tylko kilkadziesiąt sekund za Finem. W tym
czasie podjechało pogotowie, które stało w wiosce i na trasę wybiegli ludzie. Krysek nie miał
wyjścia: wjechać w tłum albo w ścianę.
- W jakim stanie są rajdowcy? - dopytywałem się.
- Finowi i jego pilotowi nic nie jest - poinformowała dziewczyna. - O Krysku i Pawle
nic jeszcze nie wiem.
- Poczekaj tu! - poprosiłem Olbrzyma, a sam poszedłem do teamu Kryska. [ Pobierz całość w formacie PDF ]