Longin Jan OkoĹ PĹonÄca Preria

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

OGIEC NA PRERII
Widzę, że ledwie trzymacie się na nogach powiedział major
Whistler, komendant fortu Wisconsin do stojącego dragona. Usiądzcie i
wszystko spokojnie powtórzcie jeszcze raz.
%7łołnierz opadł ciężko na podsunięte krzesło. Wyglądał okropnie. Mundur pod warstwą pyłu i błota
zatracił swą barwę. W wychudłej, pokrytej kurzem twarzy płonęły chorobliwym blaskiem zaczerwienione
oczy.
Oficerowie ze współczuciem i zainteresowaniem patrzyli na przybyłego przed chwilą żołnierza.
� Generał Winfield Scott prosi o wysłanie odsieczy z wysiłkiem informował dragon. Wojsko
zostało zamknięte między ujściem Yellow River do Wisconsinu przez przeważające siły Indian. Gdy
wyruszałem, wznoszono szańce. Będą walczyć, aż przyjdziecie. Bez pomocy nie wyjdą z potrzasku.
Czerwonoskórymi dowodzi Czarny Jastrząb. Są z nim wodzowie Kickapuzów i Biały Obłok szaman
Winnepagów.
� Jak udało się wam przejść przez oblężniczy kordon? spytał kapitan Ted Harlon.
� Przepłynąłem rzekę na tratwie wyplecionej z trzciny. Indianie schwycili mnie, ale uciekłem,
porwałem im mustanga i dotarłem do was,^
� Koń ledwie zipie powiedział porucznik Tom Keyer.
� Nie szczędziłem go; każda minuta jest droga.
� Kiedy opuściliście generała? spytał major.
� W nocy, z szóstego na siódmego listopada.
� Jak było na szlaku? zainteresował się Whistler. W pobliżu fortu nie natknęliście się na
Indian?
� Nie szepnął, z trudem opanowując zmęczenie, które teraz, gdy wykonał rozkaz, jak fala zatapiało
organizm. Niczego nie pragnął tylko zwilżenia wodą przełyku i snu.
� Poruczniku Keyet, zajmijcie się gońcem poprosił Whistler. Potrzebuje kąpieli, pożywienia i
odpoczynku.
Dragon poszedł za oficerem zataczając się jak pijany. Gdy zamknęły si? za nimi drzwi, komendant
powiedział:
� Co wy na to, panowie?
� Goniec przyniósł rozkaz generała, trzeba natychmiast wyruszyć -odrzekł kapitan Harlon.
� A co z fortem?
� Od dłuższego czasu nie ma czerwonoskórych w pobliżu warowni stwierdził sierżant Dik Pelpin.
Czarny Jastrząb poprowadził wszystkich wojowników przeciwko kawalerii Scotta.
� Tak to wygląda przyznał Harlon.
� Wczoraj widziano Sauków przez lunetę przypomniał Whistler.
� Kręci się kilkunastu dla trzymania nas w niepewności orzekł kapitan.
� Jesteście zdania, żeby wyruszyć? Tez tak uważam. Whistler podszedł do mapy wiszącej na
ścianie. Czy zdążymy? To kawał drogi.
� Zabarykadowani, mogą bronić się tygodniami rzucił Pelpin.
� Z żywnością też nie powinni mieć kłopotu dodał Harlon. Rzeka dostarczy ryb, a konie mięsa.
� Zabierzemy gońca. Tamte obszary są mało znane. Mapa posiada nieścisłości. Goniec ułatwi nam
drogę. Major zastanawiał się chwilę. Ilu ludzi zostawimy w forcie? Dwudziestu wystarczy?
� Musi.
� Też tak sądzę. Kto obejmie dowództwo fortu? Niebieskie oczy komendanta spoczęły na
Harlonie.
� Wolałbym pojechać powiedział. Wrócił porucznik Tom
Keyet.
� To może wy, poruczniku, będziecie'czuwać nad warownią?
� Zastosuję się do rozkazu, sir odrzekł Tom.
Zgoda. Ogłoście alarm. Za godzinę wyruszamy rozkazał
Whistler.
Stu kawalerzystów opuściło fort Wisconsin. Trzyosobowe grupki zwiadowców krążyły dla
bezpieczeństwa wokoło szwadronów. Gnali kłusem. Na czele jechał major Whistler, nieugięty wróg
czerwonoskórych, i kapitan Ted Harlon, który stosunkowo niedawno wraz z porucznikiem Keyetem,
objął służbę w forcie. Nikt ze zwiadowców ani żaden z kawalerzystów nie dostrzegł Indian śledzących
marsz kawalerii.
Okrągły Orzech, Długie Pióro i Gibki Wąż zatrzymali mustangi. Zrudziałe trawy prerii biegły aż po
daleki las.
Tam! wskazał ręką Okrągły Orzech.
Daleko, bardzo daleko poruszał się jezdziec, a za nim w znacznej odległości jeszcze pięciu.
Zcigają go stwierdził Gibki Wąż.
Będą przejeżdżać w pobliżu, zobaczymy, kim są powiedział Długie
Pióro ześlizgując się z grzbietu wierzchowca.
Dwaj wojownicy poszli za jego przykładem. Przemawiając do mustangów i poklepując je po karkach,
sprawili, że zwierzęta położyły się na ziemi. Usiedli obok nich. Wśród wysokich traw stali się
niewidoczni.
Minęło parę minut. Samotny jezdziec był już blisko. Rumak kluso-^ wał z wielkim wysiłkiem. Człowiek
w uniformie żołnierza Unii leżał niemal na jego karku. Poza nim, może w odległości mili. mknęli
czerwonoskórzy.
Chyba Saukowie szepnął Okrągły Orzech.
Ugh, poznaję Wilczą Aapę! - zawołał Gibki Wąż.
Przeczekawszy, ąż biały minie ich kryjówkę, Długie Pióro podniósł się i [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne