[ Pobierz całość w formacie PDF ]

do windy, która zawiozła ich do znajdującego się na poddaszu apartamentu.
- To twój pokój - powiedział Potter otwierając jedne z drzwi.
Draco postawił torbę na podłodze i ruszył za Harrym w głąb mieszkania.
- Tu jest kuchnia, ale ja zwykle jadam na mieście.
Harry uśmiechnął się, uświadamiając sobie, \
e jeszcze nigdy nie u\
ył swojej kuchenki.
Malfoy nadal nie powiedział ani jednego słowa, choć napięcie jego szczupłej sylwetki było
wyraz
nie widoczne. Rozglądał się dookoła z ewidentną niewygodą, przenosząc cię\
ar ciała
nerwowo z jednej nogi na drugą.
Harry westchnął głęboko.
- Dlaczego się zgodziłeś? - zapytał nagle. Widział, jak Malfoy cofa się o krok i otwiera usta,
jakby dopiero szukał odpowiedzi.
- Ja... Nie miałem wyboru - powiedział w końcu cicho.
- Jak to, nie miałeś? - Wzrok Harry ego wwiercał się w niego badawczo.
Draco potrząsnął głową i rzucił Potterowi zmęczone spojrzenia.
- W jaki inny sposób mógłbym ci zapłacić?
- Zawsze mogłeś nie płacić w ogóle - zasugerował Harry ze wzruszeniem ramion.
- I co wtedy? Zostać twoim dłu\
nikiem na całe \
ycie? - Draco zripostował unosząc gniewnie
brew. - Bycie twoim... - odwrócił wzrok - ...twoim cholernym niewolnikiem przez dwa miesiące
jest ju\
wystarczająco złe. Ale \
ycie ze świadomością, \
e muszę być wdzięczny Harry emu
Potterowi za zwrócenie mi wolności, jest o wiele gorsze. Więc niewa\
ne, co o tym myślę, wybór
był tylko jeden. Jak mówią, im większy ból, tym szybciej mija.
Harry przez chwilę przyglądał mu się beznamiętnie.
22
- Draco, ty cierpisz? - zapytał głosem zimniejszym ni\
deszcz, który go wcześniej zmoczył i
Malfoy zadr\
ał. - Naprawdę czujesz się upokorzony i bezradny? Czy ty się mnie boisz, Draco? -
kontynuował. Jego spojrzenie niemal\
e wypalało w skórze dziury, a lodowaty głos pozbawiał
zdolności ruchu.
- Harry... Ja... -- zaczął, próbując zrozumieć, dlaczego ten drugi stał się nagle tak niebezpieczny.
Potter zrobił w jego kierunku krok, potem drugi, a jego zielone oczy wręcz płonęły zimnym
blaskiem.
- Draco - odezwał się tonem nagle niepokojąco spokojnym i niskim, a jego ciepły oddech
pogłaskał miękką skórę na policzku Malfoya. - Boisz się mnie? - zapytał, a w tym czasie jego
palce znalazły drogę przez mokre, platynowe kosmyki.
Czekając na odpowiedz
, Harry przez chwilę pieścił włosy Draco, powodując dotykiem
niekontrolowane dr\
enie drugiego mę\
czyzny.
 Dlaczego się trzęsę? Naprawdę się go obawiam? Czy to prawda, co mówi? - zastanawiał się
przymykając powieki, niezdolny oderwać spojrzenia od zielonych oczu Harry ego. -  Co on
wyprawia? I dlaczego, do diabła, zgodziłem się na to... coś? - zdą\
ył pomyśleć, zanim palce
Pottera nagle zacisnęły się na jego włosach i szarpnęły nimi boleśnie.
Draco cofnął się, podą\
ając głową za ruchem trzymającej go ręki.
- Har... - zaczął, zdezorientowany, ale urwał w pół słowa, widząc na wargach Pottera zadowolony
uśmieszek.
 Co on, do cholery, wyprawia?! . Nic więcej nie zdą\
ył pomyśleć, poniewa\
poczuł kolejne
szarpnięcie, wywołujące falę palącego bólu, który zmusił go do zaciśnięcia powiek.
- Otwórz oczy - nakazał Harry miękko, choć nie cofnął dłoni.
Draco posłuchał i ujrzał twarz Pottera zaledwie kilka cali od swojej własne. Ich usta niemal\
e się
dotykały.
- Boli? - zapytał Harry, prawie muskając jego wargi.
Draco kiwnąłby głową, ale w pozycji, w jakieś się znajdował, okazało się to niemo\
liwe. Widział,
jak Potter, niezadowolony brakiem odpowiedzi marszczy brwi, a zaraz potem jego włosy zostały
pociągnięte gwałtownie jeszcze raz. Teraz prawie krzyknął.
- Boli? - Harry zapytał ponownie, łagodnie, niemal dotykając go ustami.
- Tak... - Draco w końcu przyznał cichym głosem.
Na twarz Pottera wpełzł uśmieszek triumfu.
- W porządku - powiedział i wreszcie go puścił.
Draco cofnął się instynktownie, oplatając się ramionami.
- Następnym razem nie odzywaj się, je\
eli nie wiesz, o czym mówisz. - Ton Pottera był
złowró\
bny. - To był ból. A tak... - wskazał na Draco - ...wygląda strach. Chcesz, \
eby stosunki
między nami uło\
yły się w taki właśnie, chory sposób? Bo ja nie.
Malfoy nie odpowiedział, choć przyglądał się Potterowi z rezerwą, próbując pojąć znaczenie jego
słów.
- Mamy umowę, Draco. Zaakceptowałeś ją, kierowany własnymi powodami, więc teraz się z tym
pogĂłdz
. Dwa miesiące to długi okres. Ale mo\
e wydać ci się nieskończenie dłu\
szy. I mimo \
e
tego nie chcę, być mo\
e będę zmuszony sprawić, \
e stanie się on dla ciebie boleśnie długi -
zakończył stanowczym głosem.
Draco zmru\
ył oczy, ale kiwnął głową na zgodę, co sprawiło, \
e Harry pozwolił swoim wargom
wykrzywić się w odrobinę cieplejszym uśmiechu.
- Bardzo dobrze. Skoro ju\
wiesz, jak sytuacja mogłaby wyglądać, zgodzisz się ze mną, \
e
skar\
enie się na swój los jest bezu\
yteczne, prawda? Nie wiem, co ci się przydarzyło, ale có\
,
\
ycie toczy się dalej... Na jakiś czas odłó\
swoją dumę na bok, Draco. Zapomnij o nienawiści do
23
mnie. Jesteś tutaj w pracy. Spójrz na to w ten sposób, a zobaczysz, \
e wszystko oka\
e się
prostsze.
Kiedy Harry skończył mówić, ponownie przysunął się do Malfoya. Ciało Draco napięło się w
oczekiwaniu, spodziewając się wszystkiego, poza zwyczajnym, delikatnym muśnięciem palców
na twarzy.
- Odprę\
się - powiedział Harry, gdy\
nie umknęło jego uwadze, jak Malfoy cofnął się przed [ Pobierz całość w formacie PDF ]