[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wstając pomyślała, \
e widok w oknie znudził ją ostatecznie i
czas najwy\
szy, \
eby zamówić inny; mimo to konferencję z
automatami, przyjmującymi zamówienia w Stacji
Krajobrazów, odło\
yła na póz
niej. Spieszyła się  po raz
pierwszy od dawna miała do czego się spieszyć. W małej
łazience woda ciekła niemrawo  zdarzało się to czasem 
z sarkazmem pomyślała, \
e na szczęście nie psują się
Bczyszczacze powietrza; prawdopodobnie ich pracę
dozorowano dokładniej.
Ten wcale nie najgorszy poranny nastrój opuścił ją
natychmiast, gdy tylko drzwi mieszkania zatrzasnęły się za
nią. W codziennym ruchu myrmipolii poczuła się osaczona,
obca, wyłączona z wszystkiego. Ludzie mijali ją  hałaśliwi
albo milczący, zajęci sobą lub po prostu pozwalający unosić
się tłumowi, zobojętniali, tępo patrzący pod nogi. Niektórzy
\
uli tormil, inni lizali czerwono-czarne, długie pałeczki
syndrotoksu kupowane w ulicznych automatach czy ogryzali
połyskliwe sto\
ki terceny, plując pestkami na chodnik i
rozstępując się odruchowo, gdy na swych szczotkowatych
podstawach podje\
d\
ały śmieciochłonne automaty,
czarnymi czujnikami i garbatą sylwetką przypominające jej
oglądane w archiwalnych programach stereo, dawno
wymarłe, połyskliwe owady. Stłoczony potok ludzki
przepływał przez wnętrze sklepów w nieustającej, choć
najczęściej płonnej nadziei, \
e w którymś z nich napotka
niespodziewanie nadwy\
ki reglamentowanych,
pozaprzydziałowych towarów, gotów  po staniu w
wielogodzinnej kolejce  nabywać ka\
dą rzecz, zupełnie
niepotrzebnie, tylko dlatego, \
e nie jest standardowa.
Członkowie sekty Równości Absolutnej, spleceni ramionami,
przebijali się grupami przez tłum,,'Dzieci Milczenia siedziały
na chodnikach, zapatrzone przed siebie niewidzącymi
oczami  tylko w ich twarzach widziałb się łagodność i
senne odprę\
enie; inne wydawały się twarde, napięte, jak
nic nie skrywająca, kurczowo zamknięta pięść. Wszystkich
łączyło jedno: z \
ałosną rezygnacją starali się przystosować
do \
ycia, którego zmienić nie było mo\
na. Na elewacjach
budynków bielały ponadrywane, spłowiałe obwieszczenia,
niezmiennie zaczynające się od słów:
 W trosce o dobro mieszkańców myrmipolii..."; a wy\
ej,
ponad tłumem, unosiły się wielowymiarowe, olbrzymie.
barwne reklamy, w których najczęściej powtarzały się
zdjęcia jej władnej twarzy, nie tak dawno wybranej
spomiędzy innych w dorocznym Konkursie Myrmipolii.
Zawahała się, czy wejść na estakadę  nie była pewna, w
którą stronę powinna skręcić do centrali Bio-Vitu  i to
wahanie ju\
wystarczyło, by tłum spływający wolno na
wirostradę łączącą dwa poziomy poniósł ją ze sobą.
Ogarnęła ją ciemność międzypoziomowego tunelu, poczuła
ciepły podmuch rozwiewający włosy, niemal w tej samej
chwili widząc ponownie sztuczne niebo nad sobą, z takimi
samymi jak na poziomie dwieście czterdziestym szóstym
cumulusami i takim samym słońcem, jakby rozmytym
delikatnie przesłaniającą je mgłą. Nawet kształt chmury
nasuwającej się właśnie na słoneczną tarczę był taki jak
tam, wy\
ej  taki sam na wszystkich poziomach, i to tak
znane zjawisko powiększyło jeszcze jej przygnębienie.
Przystając nad brzegiem sunącego wolno, zewnętrznego
chodnika pomyślała:  Kilkaset takich słońc, ka\
de z nich
przesłonięte tą samą białą chmurą. Kilkaset takich
poziomĂłw, ka\
dy z błękitnym, holowizyjnym niebem. Dzisiaj.
Bo jutro w mieście-warstwowcu niebo mo\
e wyglądać tak,
jakby właśnie zanosiło się na burzę, chocia\
burzy nigdy nie
będzie, bo skąd mieliby wziąć i dokąd odprowadzić taką
ilość pozaplanowej wody. Nawet zmiany pogody, jak
wszystko tutaj, planowane są z góry, narzucane nam bez
pytania o zgodę, ustalone przez jakieś tam ośrodki 
zgodnie ze wskazaniami psychoneurologĂłw czy
biometeorologĂłw, wszystko jest higieniczne, bez
niespodzianek, bez zaskoczeń. Kilkaset takich miast,
połączonych ze sobą tunelami komunikacyjnymi, miast, w
których toczy się całe ludzkie \
ycie. I to ju\
wszystko.
Wszystko, co pozostało z Ziemi". Cofnęła się pod ścianę
upstrzoną trójwymiarowymi, krzykliwymi reklamami jakichś
dezodorantów, niskosłodzonej galaretki z glonów,
zdrowotnej mączki, na którą  po pewnych uzdatnieniach
 przetwarzało się pleśń. Tłum przepływał tu\
obok,
identyczny jak tamten, z ni\
szego poziomu: zęby wgryzające
się w sto\
kowatą tercenę, języki chciwie oblizujące
czerwono-czarny syndrotoks, tępe, bezmyślne oczy nad
poruszającymi się miarowo \
uchwami prze\
uwaczy tormilu.
Nie było nikogo, kto by się do niej uśmiechnął, ani jednej
przyjaznej czy tylko zainteresowanej twarzy. Poczuła, \
e się
dusi, cofnęła się o krok jeszcze, plecy napotkały zimny i
twardy opór, odwróciła się: stała twarzą w twarz z samą
sobą  olbrzymia, uśmiechająca się ogromnymi,
czerwonymi wargami Rae wskazywała wnętrze sklepu
wypełnionego ohydnie jaskrawymi naczyniami z
połyskliwego plastyku 
i na mysi o kilkuset powiększonych, uśmiechniętych
odbiciach własnej twarzy, na ka\
dym poziomie miasta w tym
samym miejscu reklamujących identyczne, równie tandetne
plastykowe nakrycia, poczuła nagle do samej siebie wstręt.
Jej uwagę zwróciło histeryczne popiskiwanie bliskiego
radiolokatora; pustą przestrzenią pozostawioną dla niego
przez rozstępujących się ludzi nadchodził jeden z
wyznawców Idei Wewnętrznego Kręgu, z g^ową osłoniętą a\

do połowy czoła tarczą superwizora, z oczami przykrytymi
ciasno przylegającymi, czarnofioletowymi płytkami,
wpatrzony i wsłuchany we własny iluzoryczny świat. Nie
zauwa\
ył \
ukopodobnego, błyszczącego robota, który
nadje\
d\
ał z przeciwnej strony. Nie zauwa\
ył, a mo\
e te\

lokator ostrzegł go zbyt póz
no, bo nagle zobaczyła, jak
człowiek i maszyna zderzają się ze sobą. W chwilę póz
niej
robot le\
ał na grzbiecie zgrzytając wściekle obracającymi się
w powietrzu szczotkami, a człowiek  rozpłaszczony obok.
Wyrzucane z wnętrza kadłuba śmieci opadały na niego; nie
próbował zasłonić się, le\
ał na wznak, jak porzucona kukła,
ręce i nogi drgały mu serią miarowych skurczy. Hełm spadł z
głowy, oczy odarte z dobrowolnej ślepoty zapatrzenia w nie
istniejący świat  patrzyły tępo w sztuczne, jasnobłękitne
niebo z zasypywanej śmieciami i odpadkami twarzy.
Odwróciła się i zaczęła biec, sama nie wiedząc dokąd.
Spojrzenia mijanych ludzi zwracały się w jej stronę, na
krĂłtko, nieuwa\
nie, niemal w tej samej chwili obojętniejąc
znowu. Z wolna traciła oddech, serce biło nierówno, zaczęła
się potykać. Pomyślała, \
e je\
eli upadnie, nikt nie
przystanie, by jej udzielić pomocy; ludzie będą ją mijać,
jakby nie dostrzegali wcale, tak jak przed chwilą tamtego
człowieka. Być mo\
e ta świadomość pomogła jej się
opanować, a mo\
e tylko zabrakło siły, \
eby biec dalej.
Zatrzymała się na skrzy\
owaniu ulic; oddzielone wąską
barierą pola przemykały bezszelestnie pojazdy; stojąc w
przesuwających się płynnie smugach ich sygnalizacyjnych
świateł stwierdziła, \
e jeśli do tej pory miała jakieś skrupuły,
teraz pozbyła się ich zupełnie i ostatecznie.  Có\
z tego, \
e
taki viborg to tak\
e \
ywa istota  pomyślała z zimnym i
twardym egoizmem.  Jeśli w ten sposób ja mogę być
szczęśliwa, jeśli mnie będzie dobrze. Nie warto tracić czasu
na \
adne rozmyślania, wahania czy niepokój: trzeba, jak inni
tutaj, po prostu starać się urządzić tak wygodnie, jak to się
tylko da". Mo\
e to był przypadek, a mo\
e przez cały czas, [ Pobierz całość w formacie PDF ]