[ Pobierz całość w formacie PDF ]
o to, by czuć się nieskrępowanym i mieć poczucie naturalności
i niewinności przy okazywaniu jakichkolwiek uczuć. W przeciwnym
razie poczucie ni\szej wartości mo\e się z czasem jeszcze bardziej
pogłębiać.
Ja...........pozwalam sobie na okazywanie uczuć wobec partnera.
Ja ........... rezygnuję z powielania cudzych ograniczeń w moim
\yciu.
Ja ........... czuję się całkowicie niewinna, gdy okazuję uczucia
mojemu partnerowi.
Ja...........czujÄ™ siÄ™ bezpieczna, gdy okazujÄ™ uczucie partnerowi.
Ja ........... czuję się całkowicie w porządku, gdy okazuję uczucia
mojemu partnerowi.
Ja ...........ju\ w tej chwili uwalniam siÄ™ od poczucia wstydu, gdy
okazujÄ™ uczucia.
58
Nadmierne poczucie odpowiedzialności
Czy czułeś się za rodziców w jakiś sposób odpowiedzialny?
Czułeś się odpowiedzialny, bo.....
Nadal czujesz siÄ™ odpowiedzialny, bo.....
Odpowiedzialność, to w twoim mniemaniu......
Czy czułeś się winny, gdy chorowali?
Czy czułeś odpowiedzialność za ich \ycie?
Czy czułeś się odpowiedzialny i zobowiązany do wdzięczności za
to, \e ciÄ™ wychowali?
Poczucie odpowiedzialności za rodzica bywa dla dziecka często
bardzo silnym hamulcem do stworzenia sobie własnego \ycia
i związku. Chcemy wynagrodzić rodzicom ich trud wychowywania nas.
Trud, który jest często wmówiony i narzucony w formie poczucia winy.
W poczuciu odpowiedzialności za samopoczucie rodziców, dziecko
często rezygnuje z własnej zabawy, by uczestniczyć z nimi w ich
obowiązkach, a tak\e jest gotowe do największych poświęceń wobec
nich. Jest w stanie robić rzeczy wzniosłe i te, które będą napawać ich
dumą, a które nie zawsze pokrywają się z jego prawdziwym Ja".
Czy teraz, gdy jesteś osobą dorosłą, nadal czujesz się
w obowiązku spełniać ich zachcianki i potrzeby?
Tobie mo\e wydawać się to całkiem naturalne, przecie\ rodzice
wpoili ci zasady odpowiedzialności i teraz stosujesz się do nich. Ale
pomyśl, czy czasami nie robisz pewnych rzeczy dla nich własnym
kosztem? Czy czasami zdarza ci się zrezygnować dla nich z własnych
planów? Przypomnij sobie, w jaki sposób się wtedy usprawiedliwiasz.
Małe, dorosłe dziecko
Pewien pan, mając ju\ 30 lat, wcią\ mieszkał ze swoją matką.
Bardzo chciał znalezć sobie dziewczynę. Jednak za ka\dym razem,
gdy tylko kogoś poznał, matka zapadała na tajemniczą przypadłość,
zwaną samotność, która miała nawet fizyczne objawy.
Wykorzystywała wszystkie dostępne w swej podświadomości środki,
by wywołać u siebie stan chorobowy. Nietrudno jej było wywołać
u siebie nagły skok ciśnienia i symulować złe samopoczucie.
Mę\czyzna ulegał matczynym manipulacjom i pozostawał z nią
w domu. Nie potrafił utrzymać \adnego związku. Mijały lata, a on
pozostawał wcią\ sam, choć marzył o \onie. Mamusia bardzo o niego
dbała i wcią\ powtarzała, \e nigdzie nie będzie mu tak dobrze, jak
przy niej. Rzeczywiście czuł, \e mama dba o niego, ale czuł się przez
nią ograniczony. Nie potrafił zmienić panujących relacji. Popadał
w coraz większe poczucie winy. Niestety, nie widząc wyjścia z sytuacji
popełnił samobójstwo. Być mo\e to skrajny przypadek, ale jak\e
często zdarza się, \e dziecko czując się jak w potrzasku", posuwa się
59
do tak drastycznego kroku. W tego typu przypadkach ludzie kończą w
swym dorosłym \yciu w poradni osób samotnych lub stają się
idealnymi kandydatami biur matrymonialnych.
Przykład, jaki podałam, jest typowy dla wzorca DDA. Uzale\nienie
chemiczne opiera się na emocjach wywołanych i podtrzymywanych
przez środki odurzające, często leki. Uzale\nienie emocjonalne,
często bezobjawowe, jako środek uzale\niający wykorzystuje uczucia.
Aatwo jest się uzale\nić od rodziców i ich opinii, gdy nam na nich i na
ich miłości bardzo zale\y. Aby wydostać się z uzale\nienia, nie
wystarczy sobie jedynie powiedzieć, \e czegoś nie chcę, więc tego
nie będę czuła. Podświadomość rządzi się swoimi prawami, zupełnie
niezale\nymi od naszej woli. Wyłącznie wtedy, gdy wprowadzisz w nią
nowe wzorce i kody o działaniu pozytywnym, przy jednoczesnym
oczyszczeniu starych, negatywnych wzorców i kodów, mo\esz zacząć
mieć wpływ na to, co mówisz i czynisz.
Ja..............uwalniam się od poczucia uzale\nienia od rodziców.
Ja .............. uwalniam się od poczucia odpowiedzialności za
rodziców.
Ja .............. uwalniam siÄ™ od poczucia nadgorliwego obowiÄ…zku
wobec rodziców.
Ja .............. jestem osobÄ… niezale\nÄ…, a moja wiara w siebie
wzrasta z dnia na dzień.
Ja..............pozwalam rodzicom \yć (umierać) tak, jak mają na to
ochotÄ™. Jestem z tym w porzÄ…dku.
Szacunek i ignorancja
Czy czasami miałeś wra\enie, \e jesteś powa\niejszy
i bardziej odpowiedzialny od rodziców?
Denerwujesz siÄ™ zawsze, gdy.........
W postępowaniu innych denerwuje cię najbardziej to, \e.............
Gdy masz wziąć za coś odpowiedzialność, wtedy............
Gdy ktoś niesłusznie cię o coś oskar\a, wtedy.........
Gdy masz wziąć odpowiedzialność za głupotę innych, wtedy.........
Nigdy nie chciałbyś, aby.............
Wśród moich kole\anek wiele było takich, które wydawały się nad
wiek rozwinięte emocjonalnie. Wydawały się być dojrzalsze, ni\ ich
kole\anki. Sama się do takiej grupy zaliczałam. Wolałam rozmawiać
z osobami ode mnie starszymi lub czytać ksią\ki.
60
Tak samo było w okresie szkolnym. Miałam o czym rozmawiać
z nauczycielami, ale nie wiedziałam, o czym mam rozmawiać
z kole\ankami i kolegami. Ich problemy emocjonalne wydawały mi się
bardzo niedojrzałe i wręcz idiotyczne. Gdy dorosłam, nadal szukałam
towarzystwa starszych od siebie. Uwielbiałam im imponować swoją
dojrzałością umysłową i emocjonalną. Było mi przyjemnie usłyszeć, \e
jestem nad wiek rozwinięta. W tej chwili, gdy jako młoda kobieta
prowadzę wykłady, często moja osoba wzbudza dziwne pomieszanie.
Moja znajoma mówi mi, \e intelekt nie pokrywa się z wyglądem małej
dziewczynki. Zwykło się bowiem mniemać, \e tylko osoba wiekowa
posiadła na tyle du\ą mądrość, by stanowić autorytet.
Często czułam, \e jestem bardziej odpowiedzialna i mądra ni\
moja mama. Jej niektóre zachowania i wypowiedzi wzbudzały we
mnie niesmak. Byłam na nią zła, \e nie dorasta do mojego poziomu,
\e nie czyta ksią\ek, \e nie potrafi się ładnie i elokwentnie wysławiać.
Ideałem stała się w tym wypadku babcia, jej mama, która uchodziła
w swoim środowisku za osobę mądrą i stanowiła autorytet dla
młodzie\y. Byłam dumna z babci, \e czytała ksią\ki i gromadziła
wiedzę, którą potrafiła się dzielić. Moja mama tego nie potrafiła.
Miałam z jednej strony do niej o to \al, a z drugiej było mi jej \al. No
có\, taka się urodziła. Bałam się jednak, by mnie nie zaraziła swą
ignorancjÄ… wobec ksiÄ…\ek.
Gdy człowiek jako dziecko wyrasta poza emocjonalny rozwój
samych rodziców, w wieku dorosłym ma ogromny problem w ustaleniu
tego, jak powinien się zachowywać. Z jednej strony chciałby
zachować swoją wyjątkowość emocjonalną, z drugiej strony wie, \e
taką wyjątkową okoliczność stanowił jego wiek.
Bywa, \e dzieci obarczane są odpowiedzialnością za swoich
rodziców. Przypadki, gdzie dziecko opiekuje się swoim młodszym
rodzeństwem, są a\ nazbyt częste. Dziecko traci swoje własne
dzieciństwo i szybko musi dorosnąć, by przejąć od rodziców część
obowiązków. W obecnej dobie problemów ekonomicznych zdarza się
często, \e dziecko jest zmuszane do pracy, by pomóc rodzicom lub
mieć na swoje własne potrzeby, gdy\ wie, \e nie dostałoby tego od
rodziców. Nadmiernie ukształtowana odpowiedzialność nie jest
korzystna dla rozwoju emocjonalnego dziecka. Jego kształtowanie się
wyobra\eń o świecie dorosłego \ycia zostaje skrzywione. Jako osoba
dorosła, wcią\ będzie się czuł za kogoś odpowiedzialny.
Ja............uwalniam się od lęku przed byciem sobą.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]