Monika Szwaja Gosposia prawie do wszystkiego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jajeczniczkę na małej patelence. Zapamiętała z wczo�rajszej rozmowy, że pani lubi lekko ściętą!
Do Reginy Pultok zaczęło docierać, że właśnie zaczyna nowe, piękniejsze życie. Jako
zapracowana dotąd pani domu (poprzednie kuchty trzeba było stale kontrolować!) nie do końca
jednak potrafiła w to uwierzyć.
Maria tymczasem zmieniła swój kucharski fartuch na far�tuszek subretki i ruszyła na
początek porządkować sypial�nię państwa. Nie była przedtem pewna, jak to będzie z tym
sprzątaniem po kimś, ale teraz stwierdziła z zadowoleniem, że da się to traktować zupełnie
zawodowo. Zresztą nie miała specjalnie czasu na roztrząsanie sytuacji, w jakiej się na własną
prośbę znalazła, bowiem pracy w dużej willi było sporo. Po�gratulowała sobie precyzyjnego
rozłożenia obowiązków, które przemyślała poprzedniego dnia.
Pani Gina, zjadłszy wyborne śniadanie, nie bardzo wie�działa, co z sobą zrobić. Miała
ochotę pochodzić trochę za go�sposią i popatrzeć jej na ręce, ale jakoś jej było głupio. Gosposia, w
przeciwieństwie do swoich poprzedniczek, nie wdawała się w rozmówki o kłopotach domowych,
mężu alkoholiku, bólach kręgosłupa, niewdzięcznych dzieciach ani kobiecych kłopo�tach.
Przesuwała się po mieszkaniu jak maszyna, a wszędzie, gdzie przeszła, zostawiała czystość i ład.
Nie zadawała pytań. Najwyrazniej wiedziała, co robić.
Na kiedy planuje pani obiad? spytała pani Gina, żeby nie czuć się tak zupełnie
niepotrzebną we własnym domu.
Najchętniej wyszłaby gdzieś: do fryzjera, kosmetyczki, na ploty, na zakupy& ale przecież
nie mogła kuchty zostawić samej w domu. Wprawdzie zeskanowała sobie jej dowód osobisty i
zapisała szczeciński adres& ten adres może być nieprawdziwy, nawiasem mówiąc, a jeśli ona coś
ukradnie i ucieknie, to sam diabeł za nią nie trafi. Policja będzie musiała rozesłać listy gończe.
Myśl o listach gończych uspokoiła właścicielkę rezydencji. Zauważyła, że Maria od
jakiegoś czasu coś mówi.
Przepraszam, zamyśliłam się nagle. Proszę powtórzyć&
Obiad uzgodniłyśmy wczoraj dla wszystkich państwa na szesnastą, kiedy pan Pultok
wróci. Jeśli pani sobie życzy zjeść wcześniej, proszę bardzo.
Nie, dziękuję, nie będzie trzeba machnęła ręką pani i zamilkła niemal w pół słowa.
Maria domyśliła się jej rozterek.
Jeśli wolno mi coś zasugerować zaczęła dyplomatycz�nie. Jest taka piękna pogoda,
może chciałaby pani wyciąg�nąć się na leżaku z książką? Albo wykorzystać którąś z tych
rewelacyjnych maseczek, które widziałam w łazience. Kiedy ostatnio miała pani czas, żeby
wyciągnąć się w wannie z so�lami i jakiś czas nie myśleć o niczym? Jeśli będę miała jakieś
wątpliwości, to się do pani zgłoszę z prośbą o pomoc. Na razie wszystko wiem.
Listy gończe. Portret pamięciowy.
A nie, portret pamięciowy nie będzie potrzebny, jest skan z dowodu, ze zdjęciem.
Na wszelki wypadek pani Gina chwyciła komórkę i błyska�wicznie zrobiła Marii dwa
zdjęcia. _ Aadnie pani wygląda w tym fartuszku ćwierknęła, spraw�dzając, czy ostro wyszło.
Chyba pójdę do łazienki. Pani tam już sprzątała? _ Z grubsza. Na duży błysk zrobię pojutrze. _
Pojutrze? skrzywiła się madame Pultok, żeby zademon�strować, kto tu właściwie rządzi. No,
trudno. Gdyby pani czegoś nie wiedziała, proszę zapukać.
Dobrze, proszę pani odrzekła Maria tonem podsłucha�nym u angielskich pokojówek z
seriali o Herkulesie Poirot i pannie Marple.
Czuła się coraz lepiej. Jak to jest zastanawiała się jakiś czas pózniej (pani po raz kolejny
wyszła z łazienki i teraz opalała się na tarasie), doprawiając szczodrze majerankiem pieczeń z
karkówki, że nie ma żadnych oporów w prowadze�niu gospodarstwa obcym ludziom, za pieniądze,
a nie umiała sobie wyobrazić pozostania we własnym mieszkania, gdzie mąż niczego od niej nie
wymagał poza właśnie wzorowym prowadzeniem domu.
Prostsze układy. Ona pracuje, oni jej płacą, a gdyby kto�kolwiek ośmielił się podnieść na
nią rękę, skończyłoby się na policji.
Dlaczego wtedy nie zawiadomiła policji?
Bo nie wyobrażała sobie, że ktoś obcy będzie jej grzebał w życiu prywatnym.
Jacka sama poprosiła o pomoc, ale to było co innego. Cie�kawe, czy on się już rozwiódł?
Rozmyślania przerwał jej dziwny dzwięk, jakby jednostajne buczenie i pochrząkiwanie.
Spuściwszy wzrok, zobaczyła dwie terierki siedzące o pół metra od niej na podłodze i śpie�wające
odwieczną psią pieśń łakomstwa. Ich małe czarne noski celowały prosto w niebo, czyli w kierunku,
skąd dobie�gały rozkoszne zapachy, a jedwabiste ogony zamiatały kafelki w niebieskie wiatraki.
O, miotełki małe roześmiała się Maria. Czekajcie, dam wam, tylko nic nie mówcie
swojej pańci, bo nie wiem, czy wam wolno&
Obie suczki rzuciły się do jej dłoni z zamiarem wydarcia wszystkiego, co się w niej
znajdowało i na koniec zjedzenia samej ręki. Do łokcia.
Chwila, dziewczynki. Zachowujecie się jak głodny pro�letariat, a podobno jesteście
arystokracja. Siadamy. No już, siad, obydwie. Siad.
Potrwało to chwilę, ale ostatecznie Josia i Jasia zrozu�miały, czego od nich chce ta nowa
szafarka mięska, którego ich własna pani zazwyczaj im odmawiała. Usiadły, okropnie się przy tym
wiercąc, kiedy jednak zobaczyły mięsko prawie w zasięgu zębów, znowu zrobiły awanturę.
Mięsko odfrunęło.
Nie możecie robić takiej wiochy, bo wam nic nie dam po�wiedziała nowa. No już.
wiczymy. Siad na dupci i najpierw Josia dostanie, a potem Jasia. Kolejność dziobania obowiązuje.
Grzecznie, proszę.
Jeszcze kilka prób i zwierzaczki udowodniły, że opinie o in�teligencji terierów mają pewne
podstawy. Po chwili wgryzały się w ścinki boskiej karkówki.
Ja piędrolę odezwał się nagle głos z charakterystycz�nym pianiem świadczącym, że jego
właściciel przechodzi aktualnie mutację. Terierki pomachały grzecznościowo ogonkami i nadal [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podobne