[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Paul całował kuzyna w czoło, odnosił wrażenie, że całuje szkło. Niepewnym krokiem doszedł
do drzwi, na poły tylko był świadom, że zostawia je za sobą otwarte i osuwa się na chodnik w
korytarzu.
Kiedy huknął strzał, ledwie go usłyszał.
Jak powiedział Eduard, akustyka w pałacu istotnie była znakomita. Pierwsi z gości, którzy
akurat żegnali się w sieni, wymieniając zdawkowe cmoknięcia w powietrzu i składając
obietnice bez pokrycia, usłyszeli huk co prawda przytłumiony, lecz jednoznacznie brzmiący.
W ostatnich tygodniach takich dz
więków dosyć się nasłuchali, trudno je było zatem pomylić z
innymi. Gwar rozmów przycichł akurat w chwili, gdy drugie i trzecie echo kończyło się
odbijać w studni okazałych schodów z marmuru.
Brunhilda, która nie wychodząc z roli doskonałej pani domu, pozbyła się właśnie
znienawidzonego lekarza i jego żony, zidentyfikowała dz
więk, natychmiast jednak
uruchomiła w sobie automatyczny mechanizm obronny.
- Z pewnością chłopcy bawią się petardami - skwitowała.
Wokół niej jak grzyby po deszczu wyrosły zaniepokojone twarze. W sieni znajdowało
się zaledwie z dziesięć osób, ale już następni goście stawali w drzwiach salonu. Ani chybi
wszyscy zaraz się dowiedzą, że w jej domu coś się wydarzyło.
W j e j d o m u !
Jeśli od razu czegoś nie zrobi, za dwie godziny w całym Monachium będzie to
tematem rozmów.
- Proszę, żeby państwo zechcieli tu poczekać, to na pewno nic takiego.
Przyspieszyła kroku, gdy zaleciał ją smród prochu wyczuwalny już w połowie schodów. Co
śmielsi goście zaczynali wyciągać głowy, czekając chyba, aż Brunhilda zapewni, że się
przesłyszeli, nikt jednak nie ruszał na schody - zbyt mocno wszystkich pętało towarzyskie
tabu, które podczas przyjęcia zabraniało wstępu do prywatnych pokojów. Poszeptywania
narastały, toteż baronowa modliła się w duchu, by Otto nie wykazał się nierozwagą i głupotą i
nie poszedł za nią, ponieważ w takim wypadku nieuchronnie ktoś by mu towarzyszył.
Kiedy znalazła się na górze i ujrzała zapłakanego Paula na korytarzu, wiedziała, co się
stało, nie musiała nawet dochodzić do drzwi pokoju Eduarda.
Niemniej weszła do środka.
Poczuła, że wzbiera w niej żółć. Opanowało ją przerażenie i jakieś jeszcze nie
pasujące do okoliczności uczucie, które dopiero dużo póz
niej z odrazą zdołała nazwać -
mianowicie ulga. Zelżał w każdym razie ciężar w piersiach, który ją dusił, odkąd jej syn
wrócił z wojny okaleczony.
- Coś ty zrobił? - zapytała, patrząc na Paula. - Mów zaraz, coś ty zrobił?
Chłopak nie podniósł głowy ukrytej w dłoniach.
- A co wyście zrobili z moim ojcem, wiedz
mo?
Brunhilda postąpiła krok do tyłu. Po raz drugi tego wieczoru ktoś się cofał, gdy
wspomniano Hansa Reinera, i o ironio! teraz była to osoba, która wcześniej wymówiła jego
nazwisko z pogróżką.
Ile wiesz, gówniarzu?... - przemknęło jej przez głowę. - Ile ci powiedział, zanim...
Miała ochotę krzyczeć, lecz ani nie była w stanie, ani nie miała odwagi.
W zamian zacisnęła pięści, aż paznokcie wbiły jej się w dłonie, próbowała odzyskać
panowanie nad sobą i równocześnie gorączkowo myślała, co zrobić, podobnie jak pewnej
nocy przed czternastu laty.
Odzyskawszy minimum równowagi, ruszyła na dół. Czekający w sieni goście ujrzeli
ją z szerokim uśmiechem na ustach, w który przyoblekła twarz na ostatnim biegu schodów.
- Prosimy państwa o wybaczenie. Koledzy syna bawili się petardami, jak
podejrzewałam. Pozwolą państwo, że pójdę ocenić rozmiar szkód, które spowodowali. -
Skinęła dłonią na matkę Paula. - Ilso, moja droga...
Na te słowa goście się wypogodzili i uspokoili, widząc, że pani domu ze swoją
gospodynią spokojnie wracają na górę. Mieli już dosyć plotkowania na temat przyjęcia,
spieszno im było wrócić do domu, by dla odmiany zanudzać gadaniem rodzinę.
- Nie waż się krzyczeć - powiedziała tylko Brunhilda.
Ilsa spodziewała się śladów chłopięcych psot, toteż kiedy ujrzała na korytarzu Paula,
ogarnął ją strach. Uchyliwszy drzwi pokoju Eduarda, musiała przygryz
ć pięść, aby nie
krzyknąć. Gdyby ktoś ją obserwował z boku, stwierdziłby, że reaguje podobnie jak baronowa,
z tym że Ilsa czuła w sobie raczej żal niż przerażenie.
- Biedak... - szepnęła, załamując dłonie.
Brunhilda spoglądała na siostrę z rękami na biodrach.
- Zapytaj swojego syna, kto przyniósł Eduardowi pistolet.
- Dobry Boże!... Paul, powiedz, że to nieprawda!
Mówiła błagalnie, lecz w jej głosie nie było nadziei. Chłopak nie potwierdził,
Brunhilda zaś podeszła bliżej, celując weń palcem.
- Wezwę policję. Trafisz do więzienia za to, że dałeś pistolet nieszczęsnemu kalece.
- Coście zrobili z moim ojcem, wiedz
mo? - powtórzył Paul pytanie, podnosząc się z
wolna i stając twarzą w twarz z ciotką, która tym razem się nie cofnęła, choć obleciał ją
strach.
- Hans umarł w koloniach - odparła z przekonaniem.
- Nieprawda. Mój ojciec był w tym domu tuż przed zniknięciem. Twój syn mi to
powiedział.
- Eduard wrócił okaleczony na ciele i umyśle. Zmyślał najróżniejsze
nieprawdopodobne historie w efekcie cierpień, których doznał na froncie. Chociaż lekarz
zabronił mu przyjmować gości, twoja wizyta go pobudziła, co więcej, dostarczyłeś mu broń.
- KÅ‚amiesz!
- Zabiłeś go.
- To kłamstwo - powiedział chłopak, którego naraz przeszły ciarki i ogarnął niepokój.
- Paul, przestań!
- Wynoście się z mojego domu.
- Nigdzie nie pójdziemy - oświadczył Paul.
- Decyzja należy do ciebie - zwróciła się Brunhilda do siostry. - Sędzia Strohmeyer
jeszcze jest na dole, na przyjęciu. Za dwie minuty dowie się o wszystkim. Jeśli nie chcesz,
żeby twój syn spał tej nocy w celi w Stadelheim, odejdz
cie z własnej woli.
Ilsa pobladła, słysząc nazwę więzienia. Sędzia Strohmeyer był przyjacielem barona i z
pewnością niewiele by trzeba, aby się zdecydował oskarżyć Paula o morderstwo. Chwyciła
syna za rękę.
- Idziemy, Paul.
- Najpierw...
Wymierzyła mu policzek tak silny, aż ją palce zabolały. Paul zastygł, patrząc na
matkę, z wargi puściła mu się krew.
W końcu poszedł za nią.
Ilsa nie pozwoliła synowi spakować rzeczy, nie zajrzeli nawet do swojej izdebki.
Zeszli schodami dla służby, opuścili pałac przez tylne drzwi i chyłkiem ruszyli bocznymi
uliczkami.
Jak przestępcy.
ROZDZIAA
8
- MO%7Å‚NA WIEDZIE
, GDZIEZ
TY SI
PODZIEWAA
A, U LICHA?
Baron był zmęczony i wściekły, surdut miał pognieciony, wąsy zmierzwione, monokl
dyndał mu na łańcuszku. Upłynęła godzina, odkąd Ilsa i Paul odeszli, a przyjęcie przez ten
czas toczyło się nadal. Baron musiał dwoić się i troić, aby pożegnać wszystkich gości po
kolei.
Dopiero wtedy ruszył na poszukiwanie żony. Znalazł ją w korytarzu na czwartym [ Pobierz całość w formacie PDF ]