[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nie czuje się skutkĂłw prawa ciężkoSci, natomiast istnieje prawie
idealna prĂłżnia, odlewa się gigantyczne kadĹ‚uby superciężkich ra-
kiet. DwieScie pięćdziesiąt osĂłb uczonych, inżynierĂłw, techni-
ków i robotników czuwa nad działaniem słonecznych pieców,
kieruje pracą olbrzymich wirĂłwek, skomplikowanych automatĂłw
odlewniczych, przeobrażając bloki tytanu i wolframu w kadĹ‚uby
międzyplanetarnych statkĂłw. WĹ‚aSnie tam zbudowano Hiusy .
Proszeni są Krutikow i Spicyn rozlegĹ‚o się za plecami wo-
Ĺ‚anie Jermakowa.
Przyjaciele obejrzeli się. Krutikow rzuciĹ‚ gazetę i wszedĹ‚ za
Spicynem do gabinetu lekarza, ostrożnie zamykając za sobą drzwi.
SiĂłdmy Poligon to idealne miejsce! z entuzjazmem mĂł-
wiĹ‚ Dauge. Twarzą byĹ‚ zwrĂłcony do Bykowa, lecz zezowaĹ‚ w stro-
nę Jurkowskiego, ktĂłry już otworzyĹ‚ swoją szafkę. Wokół nic,
tylko setki kilometrĂłw tundry, ani jednej ludzkiej osady, ani jedne-
go człowieka. Na północy ocean...
Jurkowski zacząĹ‚ wkĹ‚adać koszulę.
...po linii prostej do wybrzeża oceanu mamy okoĹ‚o dwustu
kilometrĂłw... Dauge nagle parsknąĹ‚ Smiechem, ale opanowaĹ‚ się
i prawie uroczystym gĹ‚osem mĂłwiĹ‚ dalej. Między miasteczkiem
a oceanem ciągnie się pięć milionĂłw hektarĂłw tundry naszego po-
ligonu.
Jurkowski wciągnąĹ‚ już koszulę przez gĹ‚owę i stanąĹ‚ nierucho-
mo w napiętej pozie, podobny do stracha na wrĂłble. Jermakow,
już ubrany, udaĹ‚ się do lekarza, zapinając dokĹ‚adnie wszystkie gu-
ziki fartucha.
Mamy poĹ‚ączenie z poĹ‚udniem za pomocą kolei i szosy
gĹ‚oSno perorowaĹ‚ Dauge. Czterysta kilometrĂłw stąd, koĹ‚o pla-
cĂłwki geofizycznej...
Ciekawe zastanawiając się, pytaĹ‚ Jurkowski co to za kre-
tyn zawiązaĹ‚ rękawy?
...tak więc koĹ‚o tamtej placĂłwki tory skręcają i Ĺ‚ączą się z sy-
beryjską magistralą tuż przed Jakuckiem... Hej, WĹ‚odku, jak zdrĂł-
weczko?
Dziękuję, niczego sobie padĹ‚a odpowiedx. Jurkowski Scią-
gnąĹ‚ koszulę i zbliżaĹ‚ się do Daugego, napinając mięSnie w wielce
znaczący sposĂłb. PatrzyĹ‚ przy tym spode Ĺ‚ba. Jestem caĹ‚kiem
44
zdrĂłw, ale postaram się, żeby o tobie, mĂłj drogi, nie mĂłgĹ‚ powie-
dzieć tego nawet najgĹ‚upszy weterynarz.
WĹ‚odek! krzyknąĹ‚ Dauge. CoS ci się poplątaĹ‚o, przecież
to nie ja.
A kto?
To on! Dauge poklepał Bykowa po owłosionej piersi.
To on, WĹ‚odeczku, taki kawalarz!
Jurkowski ledwie raczyĹ‚ spojrzeć na Bykowa i odwrĂłciĹ‚ się na
pięcie. Bykow już otwieraĹ‚ usta, żeby coS powiedzieć, lecz tylko
chrząknąĹ‚ i zamilkĹ‚. Jurkowski nie przyjmuje go do swego towa-
rzystwa to byĹ‚o oczywiste. Dauge także tak to zrozumiaĹ‚ i spe-
szyĹ‚ się bardzo. W tej samej chwili otworzyĹ‚y się drzwi i Jerma-
kow zwrĂłciĹ‚ się do stojących.
Towarzysze, wasza kolej.
Bykow, zadowolony z takiego obrotu sprawy, szybko wszedł
do gabinetu.
Najpierw zbadał ich lekarz, ognisty brunet z fantastycznym no-
sem. Daugemu nie powiedziaĹ‚ ani sĹ‚owa, lecz badając Bykowa,
dotknąĹ‚ palcem dĹ‚ugiej szramy na jego piersiach i spytaĹ‚:
Od czego?
Awaria lakonicznie odpowiedziaĹ‚ inżynier.
Dawno? rĂłwnie lakonicznie pytaĹ‚ dalej lekarz, podnosząc
wyżej nos.
Przed szeSciu laty.
Pozostały jakieS skutki?
Nie odparĹ‚ Bykow, demonstracyjnie patrząc na doktorski nos.
Dauge cicho zachichotał.
Lekarz zanotowaĹ‚ coS w grubej księdze noszącej napis: Dzien-
nik pacjenta nr 4024 Bykow Aleksiej Piotrowicz po czym prze-
prowadziĹ‚ przyjaciół do sąsiedniego gabinetu. StaĹ‚a tam duża mato-
wobiaĹ‚a szafa. Lekarz skierowaĹ‚ swĂłj nochal w stronę Daugego
i poleciĹ‚ mu wejSć do szafy. Bezszelestnie zamknęĹ‚y się drzwi. Dok-
tor nacisnąĹ‚ jakieS klawisze na tablicy rozdzielczej umieszczonej po
prawej stronie szafy, z ktĂłrej wnętrza natychmiast zaczęĹ‚y dolaty-
wać przytĹ‚umione szumy. Na tablicy zabĹ‚ysĹ‚y rĂłżnokolorowe lamp-
ki, zaczęĹ‚y drgać wskazĂłwki przyrządĂłw. TrwaĹ‚o to półtorej minuty,
aparat cicho szczęknąĹ‚ i nie wiadomo skąd wyleciaĹ‚a kartka pokryta
cyframi i szeregami liter. Lampki pogasły, a doktor otworzył drzwi,
z ktĂłrych, pocierając ramię, wycofaĹ‚ się Dauge.
Lekarz z kolei zwrĂłciĹ‚ się do Bykowa i kiwnąĹ‚ na niego nosem:
45
NaprzĂłd!
Aleksiej chrząknąĹ‚ i wlazĹ‚ do szafy. ChĹ‚odne metalowe obrę-
cze objęĹ‚y go za ramiona i w pasie, przycisnęĹ‚y do czegoS ciepĹ‚ego
i miękkiego, podniosĹ‚y, opuSciĹ‚y. RozbĹ‚ysĹ‚o czerwone SwiatĹ‚o, po-
tem zielonkawe, następnie coS ukĹ‚uĹ‚o inżyniera w przedramię i By-
kow nagle poczuĹ‚ się wolny. Drzwi otworzyĹ‚y się.
Lekarz, mrucząc coS tam pod nosem, odczytywaĹ‚ wyrzucone
przez szafę kartki. Wypisane tam byĹ‚y wszystkie dane o zdrowiu
pacjenta, a także spis indywidualnych ćwiczeń oraz dieta przewi-
dziana dla każdego badanego na okres przygotowawczy przed star-
tem. Lekarz odnotował coS w dziennikach pacjentów i oddał kartki
Jermakowowi, zaznaczając, że takie badania będą przeprowadza-
ne co tydzień.
Jermakow podziękowaĹ‚ i wyszedĹ‚.
Ubierając się, Bykow zapytaĹ‚ Daugego:
CĂłż to za czarodziejska skrzynka? Inkubator dla dorosĹ‚ych?
Elektronowa wersja puszki Pandory?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
